Week 2 - Boekenpitch
Het was ontzettend leuk om het boek "Hoe overleef ik mezelf?" van Francine Oomen nogmaals te mogen lezen. Ik herkende direct weer de personages. De opstandige Rosa (Rooz) en haar graffiti-compagnon Neuz, het schattige broertje Abel en de lieve mailvrienden Jonas en Esther.
Ik merkte dat andere dingen, of misschien wel méér dingen me opvielen bij het herlezen van het boek. Zo heb ik in mijn beleving nooit ervaren dat Rosa zó opstandig was tegen haar ouders, waarschijnlijk omdat ik zelf ook opstandig was tegen míjn ouders.
Wel kon ik me nog steeds goed voorstellen dat ik dit als twaalfjarige leuk vond om te lezen. De puberproblemen die aan bod komen, zijn altijd tien keer zo groot als je eigen puberproblemen, en dan voelt het toch alsof het ten allen tijde erger kan. Rosa is namelijk een personage die werkelijk alles doet om zo opstandig en afwijkend mogelijk te zijn. Ze gaat graffiti spuiten, zet een piercing en verft haar haren paars. Als (twaalfjarige) lezer denk je dan: "Gelukkig! Ik dacht dat ik erg was, maar die Rosa is nog véél erger." Het zal me niets verbazen dat ik dat ook wel eens als argument heb gebruikt tegen mijn eigen moeder in een discussie: "Mam, je moet blij zijn met mij! Stel je voor dat ik zo erg was als Rosa uit 'Hoe overleef ik ...'!"
Het was grappig om te zien dat er echt veel meiden uit mijn klas een "Hoe overleef ik ..." boek hadden gekozen. In mijn tienerjaren was die reeks toch echt één van de populairste van alle jeugdboeken/reeksen.
Wel merkte ik dat Francine Oomen best kinderlijk schrijft. Ik kan me niet herinneren dat me dit is opgevallen toen ik het boek las op mijn twaalfde. Bijvoorbeeld het woord 'internetverkering', dat wordt gebruikt door Rosa en Jonas. Is dat niet een beetje suf? Of is dat een woord dat twaalfjarigen toen gewoon gebruikten? Ik weet het niet.
De gehele 'Hoe overleef ik ...'-reeks blijft toch een soort jeugdsentiment. Het doet me denken aan vroeger, aan mijn eigen tienerproblemen. Aan dat ik mijn ouders ook stom vond, want ik mocht niks (vond ik dan).
Erg leuk om dit boek nogmaals gelezen te hebben! Ik denk dat het boek misschien wat uit de tijd is, door bijvoorbeeld de e-mails en sms'jes in plaats van whatsappjes en tweets. Desalniettemin, ik zou het boek zeker aanraden aan een twaalfjarige leerling.
Ik merkte dat andere dingen, of misschien wel méér dingen me opvielen bij het herlezen van het boek. Zo heb ik in mijn beleving nooit ervaren dat Rosa zó opstandig was tegen haar ouders, waarschijnlijk omdat ik zelf ook opstandig was tegen míjn ouders.
Wel kon ik me nog steeds goed voorstellen dat ik dit als twaalfjarige leuk vond om te lezen. De puberproblemen die aan bod komen, zijn altijd tien keer zo groot als je eigen puberproblemen, en dan voelt het toch alsof het ten allen tijde erger kan. Rosa is namelijk een personage die werkelijk alles doet om zo opstandig en afwijkend mogelijk te zijn. Ze gaat graffiti spuiten, zet een piercing en verft haar haren paars. Als (twaalfjarige) lezer denk je dan: "Gelukkig! Ik dacht dat ik erg was, maar die Rosa is nog véél erger." Het zal me niets verbazen dat ik dat ook wel eens als argument heb gebruikt tegen mijn eigen moeder in een discussie: "Mam, je moet blij zijn met mij! Stel je voor dat ik zo erg was als Rosa uit 'Hoe overleef ik ...'!"
Het was grappig om te zien dat er echt veel meiden uit mijn klas een "Hoe overleef ik ..." boek hadden gekozen. In mijn tienerjaren was die reeks toch echt één van de populairste van alle jeugdboeken/reeksen.
Wel merkte ik dat Francine Oomen best kinderlijk schrijft. Ik kan me niet herinneren dat me dit is opgevallen toen ik het boek las op mijn twaalfde. Bijvoorbeeld het woord 'internetverkering', dat wordt gebruikt door Rosa en Jonas. Is dat niet een beetje suf? Of is dat een woord dat twaalfjarigen toen gewoon gebruikten? Ik weet het niet.
De gehele 'Hoe overleef ik ...'-reeks blijft toch een soort jeugdsentiment. Het doet me denken aan vroeger, aan mijn eigen tienerproblemen. Aan dat ik mijn ouders ook stom vond, want ik mocht niks (vond ik dan).
Erg leuk om dit boek nogmaals gelezen te hebben! Ik denk dat het boek misschien wat uit de tijd is, door bijvoorbeeld de e-mails en sms'jes in plaats van whatsappjes en tweets. Desalniettemin, ik zou het boek zeker aanraden aan een twaalfjarige leerling.
Reacties
Een reactie posten